Yildizlar ve Atesbocekleri...
Yildizlar ve Atesbocegi
Rabindranath Tagore
Ceviri yapan bilinmiyor
"Yildizlar atesbocegi sanilmaktan korkmazlar" der Tagore.
Ne guzel bir laf Tanrim...Dusunuyorum da sanirim en buyuk korkumuz oldugumuz gibi
gorunmek....
Yumusacik kalbimizin fark edilmesi, nahif yonlerimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasilmasi, korkularimizin paylasilmasi sanki zarar
gorecegimizin en buyuk isareti....
Kabuklarimizin altinda kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz...Ve ne kadar guclu
korunuyoruz kalkanlarimizin ardinda...
Hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi gostermeden...Istridyeler, deniz minareleri,
midyeler...Kirpiler ve kaplumbagalar gibi...
Sahi koruyor mu bizi bu catlamamis sert kabuk? Kimse incitemiyor mu duygularimizi,
inanclarimizi, benligimizi...Yoksa zarar mi veriyor bu urkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi golgeliyor, yansitmiyor mu gercek kimligimizi? Duygularimizi
bastiriyor, elele tutusmamizi engelliyor mu?
Eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak, ne cikar atesbocegi
sansalar beni...Belki en hoyrat yurek bile atesboceginin o ucucu, masum, sevimli
cocuksuluguna el kaldirmaya kiyamaz..!
Guclu kapilarin arkasina kilitlemeden korkakligimi, sevgi istegimi, en insani
yonlerimi kayitsizca sunabilsem...Bu sert kabugun agirligindan kurtulup bir kus
gibi ucacagim ozgurce...
Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansiyacagim karsimdakine...O da cozulecek
belki..Samimi ve guvenliksiz, silahsiz biriyle goz goze gelince...
Oysa bir gorebilsek bunu...Kalmadi boyle insanlar demesek...Guven duygusuna bu
kadar muhtac olmasak...Kirilmaktan korkmasak...Incinsek, yaralansak...Ne olur bi
darbe daha alsak..Yeniden acsak kendimizi, atabilsek o kabugu... Denesek... Risk
alsak...Yanilsak...Fark etmez...
Tekrar tekrar bikmadan denesek...Ve kucaklassak yeniden...Tipki eskisi gibi...Ne
oldugunu anlayamadigimiz o yirmibes yildan oncesi gibi...O zaman farkedecegiz ne
kadar cok ozledigimizi birbirimizi...Neler biriktirdigimizi, kaybolan degerlerimizi
ne kadar cok ozledigimizi...
Beraber geldik, beraber gidiyoruz oysa. Vakit az paylasmak, sarilmak
icin...Yasadigimiz cografya zor, sartlar agir...Yuregi daha fazla kusturmemek
lazim...Sirtimizda agir kufeler, her gun katlanan...Sevgiye cok ihtiyacimiz
var...Ufukta kara bir kis gorunuyor..Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o
gunleri...
Kirin o agir, o sert kabuklarinizi...Kurtulun bu yukten...Korumuyor o kabuklar,
aksine zarar veriyor bize...Yanlizliga mahkum ediyor...Hepimiz bir yildiziz...
NE CIKAR ATESBOCEGI SANSALAR BIZI...
Rabindranath Tagore
Sevgiyle kalin...
Oldugunuz gibi, kabuksuz...
İşin gerçeği
xenix -- 28.03.2008 - 04:15
Tekrar tekrar deniyoruz bunu. "Bir daha dene bir daha yenil, daha iyi yenil" atasözünün hakkını veriyoruz.
xenix
Sonunda yenmek var...
narin -- 14.04.2008 - 18:25
Sonsuz yenilgi olamaz.Bir daha dene bir daha yenil,daha iyi yenil ve sonunda yen.Okadar yenilgiden sonra yenmeyi öğrenmişizdir sanırım!!!
belki de korkulan başka şeydir
lilith -- 30.10.2008 - 19:17
kalbinin kapılarını açmak, duygularını açmak, evrensel sevgiye kendini açmak, kabuklardan kurtulmak......
bunlar yüzyıllardır söyleniyor neredeyse.
ama herkeste bir incinme korkusu var.
bütün "neden ama neden" sorularının yanıtı, eninde sonunda bu "incinme korkusuna" bağlanıyor.
- yapamam, çünkü incinmekten korkuyorum.
- bi daha güvenemem çünkü yine aynı durumda kalmaktan korkuyorum.
belki de "kendine merhaba" demekten korkuyor olabilir mi insanlar?
öyle ya, kabuğu kaldırdı mı ortaya çıkacak olan şey "apaçık olarak kendileri".
bu noktada hak vermemek mümkün değil aslında.
"kendinle apaçık, aracısız, karşı karşıya olmak" fikri hakkaten çok ürkütücü...
yazarken bile ürperdim ben :)
kendini açacaksın, ortaya bütün iğretiliklerini koyacaksın..... offf ki ne offf.......
gizemler ardına sığınıp, sanki gerçekten orada muazzam bir şey varmışcasına, en masumane yüzlerimizle hep bir ağızdan bağıralım bence de....
"incinmekten korkuyoruzzzzzz"
ozaman............
nerentes -- 30.10.2008 - 22:02
ben olmazdım be kuzu... hiç korkmadımmm.. çok incindim... ama bir okarda ben oldum... korkmayalım.. kazançlarrımız emin olun kayıplarımızdan fazla........hadi incinelimmmmm... keşke okadar yürekli şeyler yaşayabilsek.. incinecek kadar... varsa hazırım... incitin beni!!!!!
kuzu :))
lilith -- 31.10.2008 - 04:16
evrene mesajını ilettin. yok artık geri dönüşün nerentes. hayırlı uğurlu olsun vatana millete :)
:)))))
nerentes -- 31.10.2008 - 07:19
ya evet ya akşam sarhoşmuydum kim yazdırdı bunu bana:))))
o kadar:))
apple -- 31.10.2008 - 08:45
olmaz nerentes butun gece oturup senin incitmek icin bin turlu plan yapmisken yaz cizemezsin artik:)))
incinmekten korkmak cok dogaldir ama
bunun degisebilecegini sanmiyorum..
her canli da kendini koruma icgudusu vardir.
onemli olan bu korkuyu abartip etrafimiza cok kalin duvarlar ormemek bence.
yoksa incinmemek icin korunmakta sakinca gormuyorum.
yaa:))))
nerentes -- 31.10.2008 - 08:59
tamam hadi incitin beni... bende günlüğüme yazarım hepsini... sevgili günlük... buğün apple beni çok incittii...oysaki ben tertemiz hislerimle ve el değmemiş beynimle şurda masunca fikirlerimi çiziyordum... hayatmı bu sevgili günlük... (duygu sömürüsü yapıp tüm evrenin tuuu kaka çocuğu yaparım seni) hahhaha
ne yaa:))
apple -- 31.10.2008 - 09:07
iki duygu somurusu mu durduracak beni saniyorsun:)))
el degmemis beyin nasil bisey nerentes?
gostersene
lutfennnn:))
olamaz apple:)))
nerentes -- 31.10.2008 - 09:15
herkesin içinde el değmemiş beynimi görmek istemen... aman tanrım:))))