Nefesimi Kesen Bu Sessizliği Parçalamak İstiyorum...
Yapmacık sevinçlerimi, avuntulu gülüşlerimi, gündelik yaşamımı adeta bir yıkıntıya çeviren bu sessizliği parçalamak istiyorum…
Naif düşüncelerim neredesiniz?
Her yeni güne kendimi tamamlamak üzere uyanıp, akşam olduğunda cılızlaşan yaşama isteğimi daha ne kadar kandıracağım bilemiyorum… Birkaç gün sonra çarpık bakışlarımı nasıl toparlayacağımı düşünüyorum. Gözü dönmüş, kendini beğenmiş, can sıkıcı gel – gitlerim size sesleniyorum; dokunmayın bana…
Kaç gündür soğuk bir havanın etkisinde kaldı düşlerim. Bu da yetmezmiş gibi, rüzgâr olağandışı gücüyle sallamakta her bir yanımı. Nisan yağmurları geride kaldı. Ne kadar çok severim oysa Nisan’ı… Bir tek kişinin bile sıkıntımı, kederimi anladığı umuduna boşuna kapılıyorum, biliyorum. El yordamıyla bulduğum umudumu yitirmek üzereyim… Bu sessizlik beni mütemadiyen aykırı davranmaya zorluyor. Her şeye, her kese bir öfke hissetmekteyim şuan… Yalandan erdemlerle uğraşacak ne halim, ne gücüm görünmüyor bir süre daha.
Yer altındaki ölüleri bildiğim gibi, yer üstündeki dirileri de tanıyorum. Buna inanamayacaksınız ama ben onlarla tanıştım!!! Birçoğu ile tanıştım… Diri ama ölüme mecbur, hatta muhtaç olanlardan bahsediyorum… Onların yüzüne her baktığımda, tamda gözbebeklerine orada her şeyin ölüme dönüştüğünü gördüm. Bunu hissettim… Benim bakışlarımın saflığı karşısında tüm uzuvları, tüm yalanları ölmeye gebe kaldı hepsinin… Masanın üzerinde ellerimi tutan ellerinin yavaş yavaş ve ızdıraptan kıvrana kıvrana ölmeye yüz tuttuklarına resmen tanık oldum ben… Duyumsadım bunu onlarla birlikte…
Ne kadar korkunç vakitlerdi. Yaşamaları için ne ödünler verdim kendimden. Dört köşe bir odanın içinde tam iki yıl, iki yıl boyunca aynaya bile bakmadan yaşadım ben onlar ölmesin diye… Kimseyi görmedim konuşmadım ki; ihanet sayılmasın sohbetim bile… Ama kurtaramadım, başaramadım… En masum halimi takınıp yalvardım, gövdemi kullanmadan ruhumla var olmaya çalıştım, düşüncelerimi saf ari bir su gibi akıttım esirgemedim, lakin kurtaramadım…
Bir sessizliğe büründüm ki; üzerimden çıkartamayacağım bir elbise misali yapıştı bedenime… Ve dediğim gibi bu soğuk sessizliği parçalamak yok etmek istiyorum, lakin buna gücüm yetmiyor… Zor zamanlar bunlar. Düşüncem ve davranışlarımı negatifleyen bu soysuz tohum beni kötümser bir bakışa ve kuşku dolu günlere doğru sürüklemekte ne yazık… Nefesim kesiliyor, soluk alamadığım an boğulacakmışım hissine kapılıyor ve yinede yaşıyorum işte… Ölüler ve diriler bir arada…
Ne fark varsa aramızda, soluk alıp vermenin dışında!!!
Ayşe Özen,
Ayşe
Köyün Delisi -- 13.05.2011 - 13:05
nefes al, yavaşça ama derin
:)
nefes aaaaaaal , nefes
A-normal -- 13.05.2011 - 13:16
nefes aaaaaaal , nefes veeeeeeeeeeeer püüüff , pöööfff işte böyle:))
peki...
Delişey -- 13.05.2011 - 13:25
peki...
A - normal, :)))) teşekkür
Delişey -- 13.05.2011 - 14:11
A - normal,
:)))) teşekkür ederim... çokkk teşekkür ederim... fuuuuuuuhhhhh döndüm dünyaya:P
Nefes almadan yaşamayı
adnan -- 13.05.2011 - 22:02
Nefes almadan yaşamayı öğreninki ,öldüğünüzde nefes almaya ihtiyacınız kalmasın bnce siz bayağı yaklalamışsınız fırsatı degerlendirin derim darısı başımıza
Her zaman derim: bir
bwallace4ever -- 15.05.2011 - 20:02
Her zaman derim: bir zorunluluk olarak dunya. Zorundayiz yasamaya.
4 ever, aslında bana göre
Delişey -- 16.05.2011 - 06:15
4 ever, aslında bana göre bir zorunluluk değil yaşamak! sıkılıverirsem baş baş derim:P ki dedim de bir çok kez, lakin yaşımı başımı aldıkça cesaretim mi azaldı ne:)))
ve adnan, bu fırsatı kaçırmayın diyorsun:) peki bakalım :)
ve arkadaşlar yorumlara teşekkürler de; yahu ben asıl şeyi merak etmekteyim; yazı nasıl olmuş ? hani cümle kuruluşu anlatımı v.s sağolun hepiniz beni hayata döndürmeye çabalamışsınız da peki ya yazı???
Delisey hayata kafatutmak
bwallace4ever -- 16.05.2011 - 14:21
Delisey hayata kafatutmak hayatin icinde varolmayi gerektirir o yuzden bir zorunluluktur dunya. Nesneler olmadan kendimizi nasil ifade edelim, nasil nefret edelim nasil sevelim. Hayatin nesnelerine ihtiyacin var ve yazi yazdigin surece sen herzaman cumlenin oznesi olacaksin. Onemli olan ozne olmak, filozof olmak, sanatci olmaktir bu dunyada. Birak o gelgitlerin dokunsun sana. Dokunsun ki birer nesne olsunlar hayatinda. Bu zorunluluklar hapishanesinde arada bir sigara icmeye git onlarla avluya. Yazin cok guzel olmus bu arada. Hucreler insaa etmeye devam ...
4 ever, sağolasın:) valla
Delişey -- 16.05.2011 - 15:33
4 ever,
sağolasın:) valla bi sürü hücrem oldu seç, beğen, al... bu arada gel-gitlerimi seviyorum ben, haklısın dokunmalılar onlar bana:)
" Nefesimi Kesen Bu
sanalmanik -- 12.05.2015 - 23:20
"
Nefesimi Kesen Bu Sessizliği Parçalamak İstiyorum..."
vau oldum sadece;
(keliemeler büyüdü genişledi ve keliemeler beni okudu gibi oldu vau olurken keliemeler bana bakıyor gibi
gözüm açılmış gibi birden-kelebek etkisi)
aynen basyorum
Nefesimi Kesen Bu Sessizliği Parçalamak İstiyorum...
noktalar bir fren yapıyor ve bu cümle (çok) ilerliyor çakılıyor ve hızlanıyor gibi