Su asdfsa belki tembellik orjinli ortaya çıkmış olabilir.
Ama yine de bende bir duygulanim oluşturuyor.
Nasi desem..
Euüehueuhe'nin sanki biraz daha nazik versiyonu gibi.
Daha da açılımına girersek, boyle ebleh ya da gerizekali ile mongol karisimi bir gülme efekti.
Ama olumsuz anlamda degil, şirin ve kendi kivamında bir absurdizm ile gülümsemeyi bir araya toplamış gibi. (yani yaklaşık boyle bisey iste, insan her zaman doğru kelimeleri bulamiyor)
Konuyu dağıtmak gibi olmasın, ama ben bi aralar parantez icine alinmis ünlem'in (!) tarhinini merak etmistim.
Anlamını ya da yarattigi duygulanimi hepimiz az cok biliyoruz.
Lakin soyke bir düşündüm, klasik edebiyatta, mesela bizde, bu unlemli işaretlemeyi kullanmaya en possible adaylar olan Kemal Tahir ya da Orhan Kemal'de bile hic rastlamadigimi farkettim.
İlk örneklerini aramaya çalışmıştım ama ne bulduğumu su an ben de unuttum.
Bu gibi seyler aslinda birer emoji varyanti olarak nüfuz ediyorlar iste hayatımıza, yeni bilişim çağının gayri mesru çocukları olarak.
Belki baslangucta irrite ediyorlar.
Zamanla alışıyoruz.
Hatta seviyoruz.
Evlat ediniyoruz.
