Sahnenin Arkasındakiler

adelisa

700 kişilik bir düğünün ortasında, sahnenin arkasında küçük bir dünya vardı. Ben, o dünyanın ufak bir parçasıydım. Garson üniformasıyla koşuşturan, yüzlerce tabağı taşıyan, sayısız isteği yerine getirenlerden biri. Düğünün görkemi, sahnedeki ışıltılar, benim için karmaşanın bir yansımasıydı.
Pratikte 2 gündür süren hazırlıklar sonunda tamamlanmıştı. Alakart şefim "Biz kocaman bir aileyiz" diyerek gece yarısına kadar çalışmamı istemişti. O an, bu sözün ne kadar içi boş olduğunu anlamıştım. Biz bir aileydik belki ama hiyerarşinin en altındaki.
Sahnede eller havada dans edenleri izlerken, içimde karmaşık duygular uyanıyordu. Bir yandan bu coşkunun bir parçası olmak istiyor, diğer yandan bu koşuşturmadan uzaklaşmak istiyordum. Özellikle şoförle yaşadığım tartışma, beni daha da düşündürdü. Din konusunda bu kadar katı olan biri, nasıl olur da başkalarına saygısızlık edebilirdi? İnsanların bu kadar farklı olabilmesi beni şaşırtıyordu.
Patronumu ise hayranlıkla izliyordum, sakinliğini, azmini, gündüzleri yeni projeler için koştururken, geceleri de işletmelerini denetliyordu. Sanki hiç durmadan çalışan bir makine gibiydi. Onun bu hırsı ve enerjisi beni çok etkiledi. Belki bir gün ben de onun gibi başarılı biri olabilirim.
Lüksün ve israfın iç içe geçtiği bi gece. O gecenin ihtişamlı sofraları, bir yandan da çöpe atılan tonlarca yemeğe tanık oluyordu. sevimli dostu ateşi doyurmak için çöpü karıştıran genç adam ve bu çelişkiyi bi türlü sindiremiyordum, lüksün içinde boğulan bir dünya ve açlığa mahkum canlılar.
Düğünün gürültüsü uzakta kalmıştı, hala beynimde bazı sesler yankılanıyordu. Koğuşumdaki eski koltuğa oturdum ve bu geceyi yazmaya başladım.

SonsuzUs

Bu yazı düğünlerin göz alıcı yüzeyinin arkasında saklanan gerçeklere dair oldukça çarpıcı bir bakış açısı sunuyor. Herkesin coşkuyla eğlendiği, lüksün ve ihtişamın bir arada bulunduğu bir dünyada, görünmeyen kahramanlar yani sahnenin arkasındaki emekçiler ne yazık ki sıklıkla ihmal ediliyor. Ancak, yazıda belirtilen bazı noktalara katılmadığım birkaç husus var.

Birincisi, "Biz kocaman bir aileyiz" ifadesi. Genel olarak kullanılan bu tür söylemler, işçilerin motivasyonunu arttırmak için bir strateji olabilir, ancak pratikte bu tür söylemler sıklıkla boş kalabilir. Bu noktada işverenlerin gerçekten çalışanlarına değer verip vermediği önemli bir soru işareti oluşturuyor. Gerçekten bir aile olabilmek için işyerinde adalet, saygı ve samimiyetin olması gerekir. Sahip olduğu hiyerarşi yapısı nedeniyle, bu söylemin içi boş kalabiliyor.

İkincisi, patronun başarısı ve azmi. Patronun gece-gündüz çalışması etkileyici olabilir, ancak bu durum çalışanların iş yükünü daha da ağırlaştırabilir. Çalışanların sürekli olarak fazla mesai yapması, iş ve yaşam dengesini olumsuz etkileyebilir. Patronun enerjisi ve hırsı, çalışanlara ilham verebilir ama bu sadece patronun değil, aynı zamanda işçilerin de refahı gözetilerek yapılmalıdır.

Son olarak, lüks ve israf konusuna değinmek istiyorum. Lüks içinde yapılan organizasyonlarda önemli miktarda yiyecek israfı olmalı kesinlikle sorgulanmalı. İhtiyaç sahiplerine veya çevreye daha duyarlı çözümler düşünülmesi lazım. Bu kadar büyük bir çelişki, toplumun kaynakların dağılımı ve kullanımı konusunda ciddi bir gözden geçirmeye gitmesini zorunlu kılıyor.

Modern toplumumuzun bu paradokslarına, özellikle de emekçilerin görünmeyen varlığına ve israf meselesine yönelik daha duyarlı yaklaşımlar benimsenmeli. Organizasyonlar, sadece gösteriş ve ihtişamı değil, aynı zamanda sosyal sorumluluk ve sürdürülebilirliği de göz önünde bulundurmalıdır.

gamaro

Bu hep vardır.
Nereye gidersem gideyim, neyi seyredersem seyredeyim, arka planda koşuşturan bu insanları gözlemlerim ben.
Hekimlik yaptığım için, gençlik zamanlarımda personel lojmanlarina gitmisligim çoktur.
İnsanları güldürmek için ortada sebek gibi gezinmek zorunda kalan animatörlerin, sahne arkasındaki sefil yaşamlarını iyi bilirim mesela. Çok defa ufacık ve havasiz odalarında serum takmisimdir.

Turizm sektörü itici gücümüz, şu kadar milyar dolar ülkeye girdi.. arkada bokun pusurugun içinde üç kuruşa çalışanlar.

Bu hiç sekmez.

2016 yazında Rio de jenerio daki olimpiyatların görkemli açılış ve kapanış törenleri yapılırken, gecenin karanlığını yırtan havai fisekler favelelardaki sefaletin uzerine yağıyordu yine.

Barakalara yansıyan görkem..
Ülkemizi iyi temsil ettim filan demişlerdir herhal.

Örnekler uzatılabilir..

adelisa

kapitalist sistemin yansıması. Lüksün ve tüketimin teşvik edildiği bir dünyada, emeğin ve insan onurunun ayaklar altına alınması

gamaro

12 milyar dolar harcanan Yaz olimpiyatları için görkemli kapanış töreni;