Üniversite yıllarında, kafeteryada otururken bir anne kedinin minik yavrusunu ağzına alip ağaca tırmanmaya çalıştığını görmüştük.
Sonra hareketlerinde bir gariplik sezdik. Yani nasıl desem.. çok akıcı değildi bir şekilde.
Yaklaşıp bakınca farkettik ki, arka bacağının biri yoktu.. böyle taa butundan itibaren, yarısı filan..
Hayır hayır, akut bir yaralanma durumu, ya da açık bir yara değildi. Muhtemelen çok eski bir kazanın ardından amputasyona uğramış ve bir şekilde iyileşmişti.
Lakin sonuç olarak arka bacagindan biri yoktu ve bu sebeple tırmanırken arada bir kayıyor, sakarlasiyordu.
O an düşünmüştüm;
Farkındalık ve farkinda oldugunun farkında olmak..
Bu kedinin psikolojik bir zayıflığı ya da depresif bir bilinç halı olabilir miydi acaba? (Kaybindan ötürü)
Açıkçası, hiç boyle bir derdi varmış gibi görünmüyordu. Gayet enerjik, sağlıklı ve normaldi. Belki de, yaşadığı uzuv kaybı gündelik işlerini yerine getirme noktasında çok da büyük bir sorun teşkil etmiyordu.(Muhtemelen)
Aklıma geldi, yazdım işte.
(Arka iki bacağını kaybetmiş ve yürüyemeyen, ya da sadece sürünerek ilerleyebilen köpek videoları görmüştüm. Onlara bir çeşit tekerli protez takıldığında nasıl da deli gibi, adeta yorgunluktan bitme noktasına gelinceye kadar kosturduklarini hatırlıyorum. Demek ki eksiklik hissediliyor ve bir özlem yaratıyor)
