Kedileri neden sevdiğimi bilmiyorum..
Üstelik, konformizme meyil konusunda patilerine su dökülemeyecek bir tür olmalarına rağmen.. bilmiyorum 🙂
Bugüne kadar bir hayli kedi girdi hayatımıza.
Caresiz sokak kedileriydi hemen hepsi, bir şekilde eklendiler bize, görmezden gelemedik.
Ve eğer, kedi ve ben der isem, açizane deneyimim şu şekilde;
1.gün:
Önüne konan yemeği, kendini kaybedercesine, kıtlıktan çıkmışcasına yemek..
Ama öyle böyle değil, hani bazen nefes mi alsam lokmayı mı yutsam bilemiyorum modunda bir aksiyon..
Arada bir, heyecandan genze kaçan parçaların yarattığı girdabımsı tıksırma sesleri vesaire..
E tabi normal, sokakta çaresizce geçen günlerin tecrübesi ile, yemek buldun mu anında höpürdetmek lazım.
Çünkü neden?
Eğer o an yemezse o yemeği bir daha göremeyebilir.
Sevmeye sevilmeye bile zaman yok, yemeği yerken boynunu okşayayım deseniz dâhi, auoiğğ ile başlayıp hgırrr ile devam eden, formülasyonu zor bir ses reaksiyonu.
Şimdi değil diyor yani 🙂
2.gün:
Genel olarak aynı, ama belki, yemek yeme hızında %10-15 lik bir düşüş var sanki..
Bunu da, yutma eylemine eşlik eden hırıltıların ve nefes almakla yutkunmak arasında debelenen tırmalayacı tonların nisbi azalmasından anlıyoruz.
4.gün:
Anlamlı bir biçimde sakinlleşme mevcut.
Sadece, eğer çat çut diye ani bir gürültü olursa, kısa bir heyecan yapıp etrafına irkilerek bakıyor. Dahası yemek yerken sevilmesine büyük oranda izin veriyor.
Sokağın travmatize edici anıları hala orada, ama büyük ölçüde kontrollü bir dışa vurum.
7.gün:
Artık abisi rahat.
İnsan gibi yemek yiyebiliyor 🙂 Gereksiz panik yok.
Lokmaları teker teker çiğneme ve yutma belirtileri gayet açık. Tıksırma sesleri kayboldu.
Arada mola bile verebiliyor.
10. gün:
Yemek orda, ama arkadaşın acelesi yok.
Uzaktan bakıyor.
Canı isteyince yiyecek naçizane.
15. gün:
Normalizasyon devam ediyor. Yemek kokusu aklını başından almıyor, bilakis çoğu zaman farketmiyor bile.
Kurulduğu yerden dikkatini celbetmek için, gel yemek var dememiz lazım.
Bazen bu da yetmiyor, yemek yesin diye önce kendisini sevmemiz gerektiği hususunda ısrar ediyor.
1. ay:
Nihayet tamamlandı surec!
Hafiften tavırlı bir yüz ve mimikler eşliğinde, en muhteşem replik gelmek üzere..
Hani konuşmuyor ama, eğer bi konuşsa tam olarak şunu söyleyecek;
-Yau yine mi tavuk yiyceeezz beaa;?!
Olay bitmiştir, dağılabilirsiniz 🙂
He he 🙂
